عرق نعناع
فصل اول - قسمت سوم
رسول بود . آمده بود دنبالم . برای چایی صبحانه .
چند نفر دور میز و بعضی نیز لقمه ای نان و لیوانی چایی به دست ،
در جای جای سالن پخش بودند .
خانمها ، اکثراً دور میز بودند .
لیوان چائیم را که رسول برایم آماده کرده بود از روی میز برداشتم و
بر خلاف معمول هر روز که چائیم را همانجا میخوردم ، کمی دورتر ،
پشت به خانمها نشستم .
میدانستم که تمام مدت منتظر عکس العمل من در مورد این یکی
توهینش می باشد . اما تنها عکس العمل من ، همان ، دوری
نمودن از ایشان بود .
از دستش دلخور و عصبانی بودم . نه از بابت توهین دوباره اش .
بلکه به خاطر گلها . اگر گلها را توی لیوانی آب گذاشته بود مطمئناً
تا هنگام غروب بوی خوش یاس ، همه جای کارگاه می پیچید .
و من تا آخر وقت ، سر زنده و شاداب بودم . اما حالا .
تا موقع ناهار هیچ توجهی به ایشان نکردم .
با اینکه کار همۀ بچه ها را دم به ساعت باید نظارت کنم تا
اشتباهی صورت نگیرد ، امروز حتی نزدیک ایشان نیز نرفتم .
اما احساس میکردم که در تمام مدت حواسش به من هست .
چون سنگینی نگاهش را از پشت سر احساس میکردم .
نیم ساعت به ناهار مانده ، رسول را صدا کردم و پرسیدم :
این نزدیکی ها مغازۀ عطاری هست یا نه ؟ رسول گفت : اینجا نه .
ولی انتهای خیابان ، سمت خانۀ ما ، یکی هست .
گفتم : سریع موتورت را سوار شو و برو یک شیشه عرق نعناع بگیر
و سر راهت یک شیشه هم ترشی . تندی برو و زود برگرد .
گفت : عرق نعناع با ترشی ؟ برای چه ؟
وقتی نگاه مرا دید ، فقط چشمی گفت و رفت .
اما باز ایستاد .
گفتم : برو دیگه . گفت : یک چیزی یادت رفت .
گفتم : چی ؟
گفت : تف .
هر بار که با عجله برای خرید یا تهیۀ چیزی می فرستمش ، الکی
روی زمین تف میکنم و میگویم : تا خشک نشده باید اینجا باشی .
البته هیچوقت ، نه تفی در کار است و نه خشک شدنی . این یک
شوخی است که بین من و رسول رایج شده . حالا پدر سوخته با
یاد آوری تف میخواهد سر به سر من بگذارد .
این بچه خیلی تیز و بز است . در عرض بیست دقیقه با یک بطری
عرق نعناع و یک شیشه ترشی برگشت .
گفتم : ببر بگذار توی کمدم .
………….
قابلمه های ناهار ، معمولاً از یک ربع ساعت مانده به ناهار از توی
یخچال به روی اجاق گاز نقل مکان میکنند .
داغ کردن غذای من همیشه به پای رسول است .
زنگ ناهار زده شد و همۀ دستگاه ها خاموش .
همیشه آخرین نفر هستم که به سر میز ناهار میرسم .
وقتی به سر میز رسیدم ، تقریباً همه مشغول تناول بودند .
شیشۀ ترشی و عرق نعناع را روی میز ، جلوی ایشان گذاشتم و
داروهایش را از روی میز برداشتم .
کیسۀ پلاستیکی را یک دور ، دور دستم چرخاندم و گره زدم .
دادم دست رسول .
همه داشتند مرا نگاه میکردند
و رسول بیچاره مات و مبهوت که چه باید بکند .
و از همه مبهوت تر خود ایشان بود که چرا داروهایش را برداشتم.
رو به رسول کردم و گفتم : تو که هنوز اینجایی ؟ گفت : خوب !!!!
گفتم : بیندازش توی سطل آشغال بیرون محوطه .
کبریت هم با خودت ببر .
همانجا بایست تا مطمئن شوی که همۀ داروها سوخته باشد .
هنوز دو دل بود که باز ، نگاه من کار خود را کرد
و رسول به سرعت نور از سالن خارج شد .
در حالی که همه مرا نگاه میکردند که بقیۀ سناریو را نیز اجرا کنم ،
رو به ایشان کرده و گفتم : اگر آن داروها را به جای چاشنی
میخوردید ، از این به بعد مجبور هستید از ترشی استفاده کنید . و
اگر برای درمان از آنها استفاده میکردید ، از حالا فقط میتوانید از
عرق نعناع استفاده کنید.
میخواستم بگویم : راه سومش هم این است که میز ناهارتان را
عوض کنید و جای دیگری به دور از چشم من ناهارتان را بخورید .
اما از گفتن این آخری خود داری کردم .
چون میدانستم که از من هم مغرورتر ،
خود کله شقش می باشد و برای اینکه جلوی بچه ها کم نیاورد ؛
مطمئناً ، راه سوم را انتخاب میکرد . لذا با نگفتن جملۀ آخر ،
همۀ راهها را به رویش بستم .
عملیات ، چنان صاعقه وار و موفقیت آمیز بود که اختیار هر گونه
عکس العمل از ایشان سلب شده و تنها با گفتن : اگر این هم یک
دستور کاری هست !!! ؟ چشم
و من فقط با گفتن قاطع یک کلمه ، بر خصم غلبه کردم : بله
ساعت 5 صبح دوشنبه 22 خرداد 1391
درباره این سایت